Vantaxes da TRAIZÓN.

A decepción ocúpame máis da metade do corpo. Demasiado para unha soa persoa. Coa figura sacrificada do traidor ninguén se quere identificar. A parte formal e poética ten mérito, pero sen acadar o premio merecido. Hai un silencio cáseque sepulcral arredor da súa misión histórica. O que vos digo, histórica, e de progreso. ¿Qué sería de nós, crentes de toda a vida, se Xudas na súa colaboración necesaria se tivera negado a colaborar a misión redentora de entregar ao Señor para sermos despois lavados da débeda que tíñamos? A ver, contestade. Andaríamos por aí, polo mundo, á deriva. 


E dando un salto atrás: Caín e Abel eran irmáns, e do mesmo partido. Coa escisión inevitable veu a loita, a traizón e a guerra, que é fonte de progreso para resolver crises. Estamos nas que estamos, porque grazas á traizón, ao esquirol, ao desleal, ao pelota as fábricas non pechan, etc., etc. 


O caso de Virato é de libro: Romanización, cultura, a repera. Quen entregou a Viriato non está nos altares porque no Imperio Romano aínda non mandaban os PPaPPas. ¿É así ou non é? Acábame de saltar a cabeza Bruto, o recomendado de César: “…tu quoque, fili mi!” En fin, non vale a pena seguir, os exemplos de sacrificio do traidor son tantos e tantos, que non me vexo capacitado para o traballo enciclopédico de contalos todos. Seguro que, entre vós, hai xente máis preparada. 


Pásovos este testigo.